Batiatycze, rodzinna wieś Iwana Maciałki, położone są nad kiedyś bardzo burzliwą, a teraz cichą i spokojną rzeką Batiuczyce, około trzech kilometrów na wschód od miasta Kamionka Bużańska. Stosunkowo duża wieś, której liczba mieszkańców sięga ok. 2000 osób warta jest zwiedzania: znajdują się tu skromny neogotycki kościół św. Jadwigi, który został wzniesiony w 1903 roku przez polskich kolonistów, mieszkających w Paperiwce i Lipnikach (częściach wsi), różnobarwne radzieckie mozaiki na gmachu biblioteki wiejskiej oraz dwie stare drewniane cerkwie.
Obie są do siebie podobne jak siostry. Obie stanowią najlepsze wzorce wołyńskiej szkoły drewnianej architektury sakralnej. Jedna z nich – to harmonijna, o trzech kopułach cerkiew soborowa Najświętszej Bogurodzicy z zachowanymi wewnątrz przepięknymi profesjonalno-barokowymi i ludowo-barokowymi malowidłami, zbudowana została w 1778 roku (według innych danych w 1788 roku). Cerkiew znajduje się prawie w samym centrum wsi, więc trudno ją będzie ominąć. Druga, cerkiew św. Jura jest nieco starsza, gdyż wzniesiona ona została w 1759 roku.
Niezależnie gdzie to było, na Podolu, Wołyniu czy w Galicji, nasi przodkowie wznosili swoje świątynie kierując się podobnymi zasadami. Budowla zawsze była (i nadal jest) szersza na dole i stopniowo zwężała się ku górze. Taki kształt może kojarzyć się z beczką, jednak, gdy się stoi obok cerkwi soborowej Najświętszej Bogurodzicy, w głowie są skojarzenia tylko ze statkiem morskim. Stoi cerkiew soborowa Najświętszej Bogurodzicy w tym samym miejscu, w którym niegdyś znajdowała się najstarsza świątynia wsi Batiatycze, wzniesiona jeszcze w 1564 roku. W czasach radzieckich świątynia była zamknięta i najpierw jej budynek przeznaczony został na magazyn, a potem mieściło się w nim muzeum historyczno-krajoznawcze. W 1989 roku budowlę świątynię przekazano jednej ze wspólnot religijnych wsi Batiatycze.
Po zwiedzeniu dzwonnicy, która stoi obok świątyni, można udać się do cerkwi św. Jura. Położona jest ona najdalej ze wszystkich zabytków i miejsc atrakcyjnych wsi, aż na jej obrzeżach wschodnich. Jednak wysokie kopuły cerkwi widać już z daleka.
Cerkiew św. Jura jest cerkwią trzykopułową, o konstrukcji zrębowej. Jak dla architektury drewnianej jej wymiary są dość solidne: 22,1 m x 10,9 m. Wysokość – powyżej 22 m. Cerkiew stoi w miejscu swojej poprzedniczki, zbudowanej w 1721 roku, jednak zniszczonej w wyniku pożaru. Cerkiew św. Jura wzniesiona została dzięki środkom przekazanym przez ówczesnego właściciela wsi Kostiantyna Papari, lwowianina i etnicznego Greka. Wieś Batiatycze była własnością rodziny Kostiantyna Papari przez 280 lat, zaczynając od roku 1659. Pod świątynię przeznaczona została najlepsza działka w tej posiadłości.
Bez względu na to, kim był budowniczy świątyni, jednak był on prawdziwym mistrzem i dobrze się znał na swoim fachu. Tak dobrze, że gdy po pewnym czasie zaczęto budować cerkiew soborową Najświętszej Bogurodzicy, za wzór wzięto właśnie cerkiew św. Jura. Do dziś zachował się napis na ościeżnicy drzwi nawy od strony południowej: „Świątynia ta zbudowana została w roku 1759 w dn. 29”. W oparciu o ten napis ustalona została data budowy cerkwi, nie wiadomo tylko, którego miesiąca był „dzień 29”.
Za czasów ostatniego właściciela wsi Batiatycze Aleksandra Papari cerkiew lśniła pięknem w otoczeniu zieleni: po jednej stronie otaczał ją ogród owocowy, a po drugiej rozciągał się park dworski z egzotycznymi drzewami.
Przyciągają uwagę i cieszą oko patrzącego ściany zarówno jednej, jak i drugiej cerkwi, które kryte są łuskowatym gontem. Natomiast dachy już prawie od stu lat kryte są blachą. Wcześniej była to chociażby blacha nie jaskrawo-żółta, a szara, inteligentna, matowa. Przedostatni raz wymieniano blachę na dachu cerkwi św. Jura w latach 90. XX wieku, natomiast ostatni raz – nie tak dawno. Obecnie dachy na tym zabytku architektury pokryte są blachą z powłoką azotku tytanu, co powoduje jej brzydkie błyszczenie się w słońcu i sprawia, że cała cerkiew wygląda tandetnie. Przykro, że mieszkańców wsi przyciąga tylko to, co błyszczy i oni nie doceniają własnego dziedzictwa.
We wnętrzach cerkwi zachowały się malowidła ścienne. Część z nich (w nawie i pod chórami) pochodzi z końca XVIII wieku. Inne są autorstwa Teofila Kopystyńskiego i pochodzą z końca XIX wieku (wg innych źródeł z 1900 roku podczas gruntownej renowacji świątyni).
Pierwotna dzwonnica cerkwi się nie zachowała – prawdopodobnie nie była ona mniejsza niż ta, która znajduje się obok cerkwi soborowej Najświętszej Bogurodzicy. Nowa dzwonnica, która została zbudowana, była znacznie mniejsza. W drugiej połowie XX wieku świątynia przeszła gruntowną renowację. Prace renowacyjne wykonywane były przez słynnych specjalistów ze Lwowa Iwana Mohytycza i Ludmiłę Dmytrowycz (1974 rok). Swoją pierwotną funkcję świątynia pełniła do roku 1947. Właśnie w tym roku parafia została zlikwidowana, a budynek cerkwi przekazano do dyspozycji miejscowego kołchozu im. I.Franki. Kierownictwo kołchozu wykorzystywało go w roli magazynu. Status zabytku architektury budowla cerkwi uzyskała dopiero w 1979 roku.
Ponieważ Batiatycze są stosunkowo dużą wsią, w jej części zachodniej położonej najbliżej Kamionki Bużańskiej kiedyś także znajdowała się drewniana cerkiew. Jednak ona nie zachowała się do naszych dni.