Jeden z głównych magnesów turystycznych rejonu starosamborskiego, osiedle typu miejskiego Stara Sól zawsze potrafi zaskoczyć swoich gości. Turyści jadą do tej niewielkiej miejscowości położonej pośród jeszcze niskich Karpat, ponieważ chcą zobaczyć monumentalne ruiny kościoła św. Archanioła Michała oraz elegancką willę „Anna” z iglicą na wieży. Bardzo często brakuje im czasu, aby zwiedzić jeszcze drewniane świątynie, które również warte uwagi: młodszą Cerkiew Zmartwychwstania Pańskiego (XVII wiek) znajdująca się przy wyjeździe ze Starej Soli w kierunku Chyrowa oraz Cerkiew św. Paraskewy, stojąca niedaleko willi „Anna” na dawnym Wyższym Przedmieściu. Ani wygląd zewnętrzny, ani atmosfera nie zdradzają poważnego wieku ostatniej świątyni. Zadbane terytorium cerkwi otoczone jest żelaznym ogrodzeniem, które jest swoistą barierą budowli sakralnej przed świecką rzeczywistością wokół. Stwarza ono pewien dystans: tutaj – grzecznie i z szacunkiem, tu jest terytorium wiary.
Wiek cerkwi św. Paraskewy – to prawie 600 lat. Świątynia została zbudowana jeszcze za panowania księcia Lwa Daniłowicza w 1440 roku jako cerkiew klasztorna. W owych czasach miejscowość Stara Sól nosiła nazwę Sól i miała status miasteczka. Dla ukraińskiej architektury drewnianej te liczby są niewiarygodne. Właśnie dlatego nie wszyscy historycy podzielają optymizm krajoznawców, którzy wierzą miejscowym legendom. Trudno udowodnić, kto ma rację – czy wyznawcy roku 1440 czy ci, kto tak samo jak historyk i krajoznawca architektury drewnianej Mychajło Drahan uważa, że świątynia zbudowana została dopiero w XVII wieku. Istniał specjalny przywilej polskiego króla Zygmunta I Starego z roku 1543, zgodnie z którym klasztorna cerkiew św. Paraskewy otrzymała kilka działek i uzyskała status cerkwi parafialnej. Ale czy to była właśnie ta świątynia, czy któraś z jej poprzedniczek, dokładnie nie wiadomo. Wzmianki o cerkwi św. Paraskewy są także w rejestrze podatkowym z roku 1589. Jedno, co można powiedzieć na 100% to, że pierwszy opis właśnie istniejącego budynku cerkwi zawarty jest w dokumentach pochodzących dopiero z roku 1833. Akurat w tym okresie świątynia była odnawiana: osadzono ją na kamiennym fundamencie, odnowiono gont na dachu, dobudowano zakrystię.
Obecnie cerkiew ma 380 lat, jednak na swój wiek nie wygląda. Oczywiście wspólnota lokalna dba o zabytek: tak, jak potrafi i jak to rozumie. W praktyce oznacza to: nowe drzwi, blacha na dachu i poddaszu, wiodące do świątyni ścieżki z nowoczesnej kostki brukowej oraz wnętrza wyłożone tekturą. Niestety, są to realia naszej kultury: instytucjom odpowiedzialnym za ochronę zabytków brakuje środków na przeprowadzenie w fachowy sposób renowacji dawnych budowli, natomiast uczestnikom spotkań parafialnych brakuje wiedzy, edukacji i rozumienia, dlaczego świątynia z XV wieku nie może być wizualnie przekształcana w nowo zbudowaną.
Tradycyjnie dla galicyjskiej szkoły architektonicznej świątynia jest trójdzielna, konstrukcji zrębowej. Do nawy głównej zbudowanej na planie kwadratu i będącej najwyższą ze wszystkich trzech części świątyni przylega pięciościenna absyda ołtarzowa, natomiast od strony zachodniej – babiniec na planie prostokąta.
Nad nawą – dach z jednym załomem. Zrąb ścian przykryty jest czterospadowym dachem namiotowym i zwieńczony ośmioboczną wydłużoną kopułką opartą na planie ośmiokąta. Skromnie. Jednak XV wiek był okresem, gdy Europa zmęczona była monumentalnymi, olbrzymimi katedrami gotyckimi i zaczęła na nowo przemyśliwać spuściznę starożytności w okresie renesansu, co na naszych terenach przejawiało się w postaci niewielkich i niepozornych budowli. Natomiast historia Ukrainy Zachodniej w tym okresie była zbyt burzliwa, ponieważ koczownicy ze Wschodu często napadali na te tereny w celu zbierania jasyru i dokonania grabieży.
Nad babińcem znajduje się elegancka empora z arkadową galeryjką. Pochodzi ona z XVIII wieku. Jeszcze wyżej – ośmiokątny dach hełmowy.
Obok cerkwi św. Paraskewy znajduje się wolnostojąca dzwonnica z XVII wieku: drewniana, trzykondygnacyjna, konstrukcji słupowo-ramowej, wzniesiona na rzucie kwadratu. Dach – namiotowy, łamany. Pierwszy poziom dzwonnicy stanowi przepiękne przeplątanie grubych desek, tworzących otwartą ażurową galerię arkadową. Ściany drugiego poziomu mają wyraźne pochylenie ku środkowi. Jeszcze jedna otwarta galeria arkadowa znajduje się na trzecim poziomie, gdzie są dzwony.
Jeszcze od roku 1600 przy w obu cerkwiach miejscowości Sól działały bractwa. Boczny ołtarz św. Mikołaja postawiony został w cerkwi w XVIII wieku. Cerkiew nigdy nie była zamykana: nabożeństwa odprawiane były nawet w okresie radzieckim.
W ХХ wieku w latach 1915, 1950 i 1980 w świątyni przeprowadzane były remonty. Wtedy to naturalny gont stopniowo został wymieniony na nietypową dla architektury drewnianej blachę.