Skit Maniawski – to prawosławny klasztor założony w 1606 roku przez mnicha Hioba Kniahinickiego nad brzegiem rzeki Maniawki.
Według legendy, pierwszy klasztor w tym miejscu założony został w 1240 roku przez mnichów, którzy uciekli z Kijowa podczas najazdów mongolskich. Budynek mieszkalny z celami znajdował się w pobliżu świętego źródła pod Błogosławionym Kamieniem. W celu uzyskania błogosławieństwa przychodzili tu książęta rosyjscy. Po pewnym czasie Skit został opuszczony przez mnichów. Jego odrodzenie rozpoczęło się na początku XVII wieku i było ściśle związane z postacią mnicha Hioba Kniahinickiego.
W 1621 roku Skit Maniawski wystąpił o prawo stauropigii i otrzymał je. Podporządkowanych mu było około 500 klasztorów Galicji, Bukowiny i Mołdowy. Zespół zabudowy kamienno-drewnianej doskonale wkomponował się w otoczenie górskie. Klasztor otoczony był kamiennym murem z trzema wieżami obronnymi, za którymi w czasie najazdów Turków i Tatarów ukrywali się mieszkańcy okolicznych wsi. W 1785 roku w ramach reformy dotyczącej tolerancji religijnej i przeprowadzonej przez cesarza Józefa II reform doszło do kasaty Skitu Maniawskiego przez władze austriackie. Kiedyś Skit był jednym z ośrodków życia kulturalnego w Galicji. Posiadł on bogatą bibliotekę, słynął z głównego ikonostasu, wykonanego przez ukraińskiego artystę Ioba Kondzelewicza. Po likwidacji Skitu ikonostas przekazany został do cerkwi w Bohorodczanach, a od roku 1924 przechowywany on jest w Muzeum Narodowym im. A.Szeptyckiego we Lwowie.
Od 1998 roku w tym miejscu znajduje się męski monaster Podwyższenia Krzyża Pańskiego.