Świątynia stoi na stromym zboczu malowniczego wzgórza w północnej części miejscowości, która wznosi się nad doliną rzeki Prut. Istnieje kilka dat zbudowania cerkwi – 1615 rok, lata 1654-1657 oraz XVIII wiek. Prawdopodobnie cerkiew zbudowana została na początku XVII wieku we wsi Jabłunycia, a w roku 1780 została przeniesiona do Worochty.
Pomimo swojej ponad dwustuletniej historii, świątyni udało się zachować swój wygląd pierwotny do naszych czasów. Jej wyjątkowość polega na tym, że wzniesiona ona została bez użycia ani jednego gwoździa.
Budynek cerkwi jest typowy dla architektury huculskiej – zbudowany na planie krzyża, z jednym umieszczonym centralnie dachem. Cztery nawy, przylegające do obszernej, wysokiej, dobrze oświetlonej, wzniesionej na planie czworoboku budowli centralnej są wyraźnie niższe i mają kształt wydłużonego prostokąta. Prawie jednakowe pod względem wielkości ramiona przestrzennego krzyża są niższe niż zrąb centralny i zwieńczone są dwuspadowymi dachami z frontonami oraz niewielkimi makowicami z krzyżami nad ścianą boczną. Dzięki doskonałym proporcjom, elementom zdobniczym oraz udanemu umieszczeniu na podwyższonej kamiennej podmurówce wnętrza cerkwi, mimo swoich skromnych rozmiarów, zachwycają uroczystością i wysokością, szczególnie na tle innych podobnych przysadzistych budowli sakralnych. Poddasze świątyni, niczym parasolka, wizualnie tworzy harmonijne przejście od podłoża do pionowych ścian i zwieńczenia budowli. Ściany cerkwi pochylone są ku środkowi, co jeszcze raz potwierdza jej poważny wiek.
We wnętrzach cerkwi zachowały się malowidła ścienne z XIX wieku. Po odzyskaniu przez Ukrainę niepodległości w cerkwi znów zaczęto odprawiać nabożeństwa dzięki wysiłkom mnichów Ukraińskiej Cerkwi Greckokatolickiej ze wsi Dory.
Cerkiew jest jednym z najbardziej wyrazistych i doskonałych przykładów drewnianej architektury sakralnej Huculszczyzny. W 1979 roku cerkiew została odrestaurowana. Mimo biegu czasu ona nadal jest drewniana, co na tle innych starych świątyń krytych blachą czy płytami onduline, dodaje jej unikatowego charakteru.
Zabytek architektury o znaczeniu krajowym.