Osiedle typu miejskiego Niżankowice – to region geograficzny obwodu lwowskiego, miejscowość znajdująca się tuż obok granicy państwowej z Polską. Ponadto Niżankowice położone są na swoistej „wyspie” – z jednej strony przebiega granica, a z innej od reszty Ukrainy oddziela je rzeka Wigor, która łukiem otacza osiedle od strony wschodniej. Obecnie w tej miejscowości buduje się nowe przejście graniczne Niżankowice-Malhowice, po czym, prawdopodobnie, ruch turystyczny będzie bardziej intensywny. Jeśli ktoś jest zwolennikiem aktywnego i pouczającego wypoczynku w granicach obwodu lwowskiego, rejon starosamborski może zaoferować wiele ciekawych atrakcji przyrodniczych, a także dużo zabytków historycznych i świątyń. Wśród nich: Spaski Kamień i źródła Dniestru, wody mineralne i stoki narciarskie we wsi Rozłucz, Klasztor Ławrowski i pozostałości starożytnej osady na Górze Książęcej oraz wiele innych zabytków. Na listę miejsc, które warto zobaczyć w zachodniej części obwodu lwowskiego trafiła także cerkiew św. Trójcy w Niżankowicach, którą wyróżniają ciekawa architektura oraz wyrafinowane poszczególne elementy.
Pierwsza wzmianka o świątyni w tym miejscu pochodzi z roku 1473, jednak jak ona wyglądała – nie wiadomo. Miasto wielokrotnie cierpiało z powodu inwazji wrogich sił. Istnieją, na przykład, dane, że w XVII wieku miasto płonęło osiem razy. Jest oczywiste, że za każdym razem cerkiew ulegała rujnacji, co powodowało jej przebudowę, jednak żadnych informacji o tym nie dotarło do naszych dni. O przebudowach świadczą ściany świątyni, których grubość sięga jednego metra czyli w pewnym okresie cerkiew pełniła częściowo funkcje obronne i właśnie w niej lokalni mieszkańcy szukali schronienia. W następnych, bardziej spokojnych okresach historii cerkiew również zmieniała swój wygląd zewnętrzny, jednak podstawowe elementy konstrukcji pozostawały bez zmian. Zachowały się dokumenty dotyczące remontu świątyni pod koniec XIX wieku, gdy postawiony został nowy ikonostas autorstwa Jana Bohdańskiego. Ostatnie rekonstrukcje w świątyni przebiegały w latach 90. XX wieku.
Cerkiew wykonana została w stylu bojkowskim – jest ona trójdzielna i trzykopułowa. Jej osobliwość polega na tym, że w swojej architekturze posiada ona szczególny, galicyjski komponent. Do naszych dni dotarło niewiele świątyń, posiadających takie kombinacje, w których dół jest kamienny, a wierzch wykonany jest z drewna. Część ołtarzowa cerkwi ma kształt półkola, natomiast nawa i babiniec są na planie kwadratu. Najciekawszą częścią świątyni jest babiniec, który uległ znacznej przebudowie w 1983 roku, gdy do tej części cerkwi dobudowane zostały pomieszczenia. Opasanie oparte na słupach i galeria arkadowa wykonane zostały zgodnie z tradycjami architektury galicyjskiej. Drewniane detale świątyni zdobione są pięknymi elementami rzeźbionymi. Centralna część świątyni posiada unikalne ceglane sklepienie o kształcie skrzynkowym. Babiniec, nawa oraz część ołtarzowa przykryte są dwustopniowymi kopułami. W wykończeniu kopuł również jest widoczny wpływ architektury galicyjskiej – są one masywne i oparte na niskich ośmiobocznych bębnach. Z daleka się wydaje, że banie kryte są drewnianym gontem, jednak w taki sposób mistrzowie stylizowali metalowy dach na drewniany gont. W 1996 roku malowidła cerkwi zostały odnowione przez Wasyla Capjaka. Zespół cerkiewny uzupełnia piękna dzwonnica. Jest ona dwukondygnacyjna, na planie kwadratu i przykryta jest dachem namiotowym zwieńczonym banią z makowicą, osadzoną na ośmiokątnym bębnie. Okna w górnej części dzwonnicy wskazują na to, że podczas ataków wroga pełniła ona funkcje strażnicy. Cerkiew i dzwonnica uważane są za najlepsze przykłady architektury galicyjskiej XVI wieku i zostały one wpisane na listę zabytków architektury o znaczeniu ogólnokrajowym.
Cerkiew stoi na wzgórzu i sprawia wrażenie jego kontynuacji, jakby wyrasta wprost z ziemi, więc wywołuje zachwyt u tych, którzy widzą ją po raz pierwszy. W okolicach cerkwi św. Trójcy znajduje się jeszcze kilka obiektów, które świadczą o szacownym wieku osiedla i które również warto zwiedzić. W centrum, na Placu Rynkowym znajduje się jeden z najbardziej niezwykłych ratuszy na Ukrainie – jednokondygnacyjny, prawie na planie kwadratu, z minimalistycznym wystrojem wokół okien. Co prawda, tak samo jak wiele innych ratuszy, zwieńczony on jest iglicą posiadającą na szczycie herb miasta – jelenia. Ratusz został wzniesiony w 1759 roku i jest symbolem tego, że Niżankowice miały niegdyś status miasta. Przykro, że kilka lat temu ratusz został bezlitośnie okaleczony i zepsuty przez przeprowadzony „euroremont”. Szczególną rolę w rozwoju osiedla typu miejskiego odegrała budowa w 1972 roku linii kolejowej, łączącej Lwów z Budapesztem. Właśnie w tym samym okresie zbudowany został także dworzec, który dobrze zachował się w swoim pierwotnym wyglądzie do naszych dni, więc można zobaczyć autentyczne okna, schody i kafelki z czasów austriackich. W 2008 roku obok ratusza wzniesiona została nowa greckokatolicka cerkiew św. Jozafata Męczennika, której wygląd zewnętrzny wyróżnia się wyrafinowaniem. Oprócz cerkwi św. Trójcy w miasteczku wznowił swoją działalność kościół rzymskokatolicki, zbudowany w XV-XVI ww. i w 2007 roku ogłoszony Sanktuarium Matki Bożej.
Właśnie przez to miasteczko przebiega najkrótsza droga z Polski do ukraińskich Karpat i już od kilku lat aktywiści organizują w Niżankowicach Dni Dobrosąsiedztwa Europejskiego, rozwijając turystyczną przyszłość danego regionu, ponieważ warunki klimatyczne zarówno w lecie, jak i w zimie sprzyjają rozwojowi turystyki.